Το μοναστήρι παραμένει ιδιαίτερα γραφικό καθώς η μοναστηριακή κοινότητα δεν χρησιμοποιεί ηλεκτρικό κι έτσι οι λειτουργίες στην εκκλησία της μονής έχουν χρώμα από το παρελθόν.

Στον προαύλιο χώρο της μονής βρίσκονται τεράστιες βελανιδιές. Μάλιστα, στο μοναστήρι υπάρχει ένας πλάτανος και ένα κυπαρίσσι τα οποία έχουν κριθεί διατηρητέα μνημεία της φύσης.

Επίσης, στον περίβολο του μοναστηριού μπορεί να δει κανείς την προτομή του γενναίου οπλαρχηγού Φραγκιά Μαστραχά, ο οποίος σε ηλικία 75 ετών σκοτώθηκε σε μάχη εναντίον των Τούρκων στις Ασίτες.

Η ιστορία του μοναστηριού ξεκινάει τουλάχιστον από τα χρόνια της ενετοκρατίας. Σε Ενετικό έγγραφο του 1319 ονομάζεται Άη Γιώργης ο Γοργός και λειτουργεί ως κοιμητήριο ξαναχτισμένο σε ερείπια προγενέστερου ναού. Σύμφωνα με τους κάτοικους του γειτονικού χωριού, στον τόπο που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι ήταν παλιά η εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρξε κέντρο επαναστατικών κινημάτων λόγω της θέσης της και πυρπολήθηκε από τους Τούρκους.

Η μονή ανακαινίστηκε το 1950 και το 1966 μοίρασε στους χωριανούς το σύνολο σχεδόν της περιουσίας της.

Όσον αφορά την προέλευση της ονομασίας του μοναστηριού υπάρχουν πολλές εκδοχές. Σύμφωνα με μία εκδοχή, κάποτε ένας φιλοξενούμενος καλόγερος βρέθηκε στην μονή. Ο καλόγερος καθώς βράδιασε δίψασε πολύ όμως οι καλόγεροι της μονής έπαιρναν νερό από ένα πηγάδι που συνήθως το νερό του ήταν θαμπό κι έτσι δεν μπορούσαν να του δώσουν να πιει. Ο καλόγερος έπεσε για ύπνο διψασμένος όταν ένας νέος μπήκε στο δωμάτιο που κοιμόταν και του έδωσε νερό μέσα σε ένα λαΐνι (λεκάνη). Όταν ξύπνησε το πρωί, κι ενώ είχε ψάξει για να ευχαριστήσει τον νέο που του πρόσφερε νερό αλλά δεν τον βρήκε, είδε ότι πάνω στη λεκάνη έγραφε “Άη Γιώργης ο Γοργολαΐνης”.

Κοντά στη μονή του Αγίου Γεωργίου Γοργολαΐνης βρίσκονται τα ερείπια του μοναστηριού του Αγίου Αντωνίου, στη θέση Πετάλι.